Jan Grudziński urodził się 16 czerwca 1907 r. w Warszawie. Ojciec Jana -  Władysław, był malarzem krajobrazów i pejzaży miejskich, matka Anna zajmowała się domem. Rodzina Grudzińskich wywodziła się ze szlachty żmudzkiej, a jej losy splotły się z historią Polski i Kresów. Ojciec Jana, Władysław Grudziński, był utalentowanym malarzem, którego realistyczne pejzaże i portrety zyskały uznanie szczególnie wśród mieszkańców Łodzi. Jan miał starszego brata, Władysława, który zmarł tragicznie w młodym wieku.

Jan odziedziczył zamiłowania i zdolności ojca, co było bardzo pomocne w jego późniejszej pracy architekta i konserwatora zabytków.

W 1929 r. Jan i ukończył znajdujące się nieopodal Gimnazjum Władysława IV i zdał egzamin na Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. Podczas studiów przez dwa lata odbywał służbę wojskową. W latach 1935-38 Jan Grudziński był zatrudniony w pracowni Heleny i Szymona Syrkusów. Pracownia ta była znana jako awangardowa, tworząca koncepcje urbanistyczno-architektonicznych, domów i osiedli.

W czerwcu 1938r.  Jan Grudziński uzyskał dyplom inżyniera architekta. Wkrótce został zatrudniony jako projektant osiedli mieszkaniowych dla Okręgowej Dyrekcji PKP we Lwowie, a następnie w drodze konkursu w 1939 r. uzyskał stanowisko architekta powiatowego w Kielcach.

Jan Grudziński Podczas wojny Jan Grudziński mieszkał w Brwinowie, dokąd jego rodzice przenieśli się jeszcze w 1936 r. i pracował tam w gospodarstwie ogrodniczym i w cukrowni w pobliskim Józefowie. Był żołnierzem AK (pseudonim „Bąk”), a w jego domu odbywały się konspiracyjne szkolenia[1]. Do końca życia mieszkał w Brwinowie. Pracę zawodową dzielił z pracą społeczną w dużej mierze na rzecz swojego miasta. Pracę w Biurze Odbudowy Stolicy „BOŚ” [2]Jan Grudziński rozpoczął 3 kwietnia 1945 r. Miał już spore doświadczenie architektoniczne sprzed wojny. Był architektem z dyplomem i praktyką, pracował w studio cenionych architektów, projektował osiedla mieszkaniowe.

Swoje szczególne zainteresowanie architekturą zabytkową nabył podczas studiów na Politechnice Warszawskiej i zawdzięczał je w dużej mierze profesorowi Oskarowi Sosnowskiemu. Angażował on swoich studentów do prac inwentaryzacyjnych w Warszawie. Jeszcze sprzed wojny znał prof. Jana Zachwatowicza, który był jego starszym kolegą wykładowcą na Wydziale Architektury na Politechnice.

Gdy po upadku Powstania Warszawskiego trzeba było ratować rysunki, plany i dokumentację architektoniczną złożone na Wydziale, niezwłocznie włączył się w tę akcję. W swoim domu w Brwinowie przez wiele miesięcy przechowywał te bezcenne zbiory przywiezione, a właściwie przemycone przez prof. Jana Zachwatowicza, z płonącej i systematycznie już wyburzanej Warszawy. Zostały one potem przetransportowane do klasztoru oo. bernardynów w Piotrowie Trybunalskim, gdzie szczęśliwie doczekały wyzwolenia.

Po zakończeniu II wojny światowej Jan Grudziński zaangażował się w odbudowę zniszczonej Warszawy. Pracował w słynnym Biurze Odbudowy Stolicy „BOŚ” , w którego działaniach uczestniczyli najwybitniejsi polscy architekci i konserwatorzy. Jego prace koncentrowały się na rekonstrukcji najbardziej zniszczonych podczas Powstania Warszawskiego części Warszawy - Starego Miasta.

Gdy „BOŚ” zakończyło swoją działalność, Jan Grudziński kontynuował prace jako Inspektor Urzędu Konserwatorskiego na miasto st. Warszawa. Potem do 1953 r. pracował w Miasto-projekcie, a następnie w Przedsiębiorstwie Państwowym Pracowniach Konserwacji Zabytków (PP PKZ). Był tam starszym projektantem i kierownikiem zespołu. Równocześnie prowadził zajęcia jako asystent na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.