Jako uczestnik jednego z wyjazdów organizowanych przez ekipę Łukasza do Safagi, muszę wspomnieć o bardzo sympatycznej, a zarazem zabawnej sytuacji.

Nurkowaliśmy w dość dużej grupie, z dwoma instruktorami – Łukaszem i Robertem. Wszyscy byliśmy na niezłym poziomie umiejętności nurkowych, a nasze nurkowanie odbywało się z łodzi. Łukasz poprosił mnie, żebym popłynął z pewnym młodym i sympatycznym uczestnikiem (niestety nie pamiętam jego imienia). Skoczyliśmy więc razem do wody i trzymaliśmy się blisko siebie.

Po około 40 minutach zauważyłem, że mój młody buddy coraz częściej sprawdza ilość powietrza w butli. Poprosiłem go, aby pokazał mi, ile mu zostało – najpierw pokazał piąstkę, a potem 5 palców.

Wskazałem mu, że pora wynurzyć się na powierzchnię. Gdy już byliśmy na powierzchni, okazało się, że ze względu na dość duży prąd przy powierzchni, nasza łódź jest dość daleko. Poprosiłem go, aby napełnił jacket i położył się na plecach, a ja – obserwując uważnie, czy nie zaczyna lekko panikować – zaproponowałem mu holowanie. Pomachał przecząco głową i zaczął dziarsko machać płetwami.

W tym samym czasie zauważyłem, że Łukasz szybko wskakuje do wody i płynie w naszym kierunku. Gdy dopłynął, natychmiast zaczął asystować mojemu kompanowi. Kiedy upewnił się, że chłopak wszedł bezpiecznie na łódź, wrócił po mnie i zaoferował swoją pomoc. Pokazałem mu „okejkę” i spokojnie dopłynęliśmy do łodzi.

Na łodzi zostaliśmy zbesztani przez uczestnika innej grupy, który nas obserwował i stwierdził, że to skandal i mogło się to skończyć poważnym wypadkiem nurkowym.

Nie skomentowaliśmy tej uwagi, ale rozbawiło nas później coś innego – zauważyliśmy, że ten krytykant jest w wodzie i wrzeszczy na młodziutkiego helpera. Okazało się, że jego kompan chciał mu podać stage'a, który jednak… utonął.

Oczywiście winą obarczono młodego, Bogu ducha winnego pomocnika, który zaczynał już chlipać pod nosem. Uspokoiliśmy go szybko (dostał od nas ekstra tipa na otarcie łez), a kapitan został poinformowany o niesłusznych oskarżeniach. Wróciliśmy spokojnie do brzegu.

Myślę, że tej butli już raczej nikt nie znajdzie, ale gdyby ktoś chciał spróbować – poniżej koordynaty :)

Sytuacja ta była bardzo sympatyczna i zabawna, ale jednocześnie pokazuje zaangażowanie Łukasza i jego ekipy, by nasze nurkowania były zawsze jak najbardziej bezpieczne. Jestem bardzo ciekawy, jak potoczyły się losy mojego młodego buddy – zdjęcie poniżej z Mamą po lewej stronie. Pamiętam śliczną i zawsze uśmiechniętą Mamę oraz uczynnego Tatę, który rozkręcił mój inflator widelcem i naprawił go :) Zdjęcie poniżej.

Rafał Wierusz-Kowalski